14 Yaşından beri düzenli olarak fırsat buldukça Huzur Evlerine ve Çocuk Esirgeme Kurumlarına ziyarete gitmekteyim.Her ziyaretim sonucunda kimi zaman o insanlarla birşeyler paylaşmanın vermiş olduğu inanılmaz Huzurla yada Orada hayatlarını sürdürmeye çalışan büyüklerimizin ölüm haberleriyle sarsılarak eve dönerim.
Kapıdan girdiğim andan itibaren 5 dakika bile konuşabilmek içini dökebilmek için bakan sıcak bakışlarla karşılaşırım her defasında.Her odada ayrı bir hayat,ayrı bir hikaye kimileri hayatta hiç kimsesi olmadığı için orada,Kimileride uğruna her türlü sıkıntıya katlandıkları,Her türlü fedakarlık yaparak okuttukları yetiştirdikleri evlatlarının evine sığamadıkları için evlilikleri uğruna eşlerini kaybetmemek namına evlatları tarafından istenmedikleri için oradalar.
Orada tanımadıkları bir yabancıyla 5 dakika sohbet edebilmek için birbirleriyle kavga eden büyüklerimizin halleri oldukça üzücü.Hele o çocuk esirgeme kurumlarındaki çocuklar Devlet tarafından her türlü ihtiyaçları karşılanıyor.Oyuncak,Elbise,Defter,Kalem maddi anlamda verilebilecek tüm imkanları sağlanıyor.Ama bu yeterli değil.Oradaki yavrular sıcacık bir yuvanın anne-baba sevgisinin hasretini çekiyorlar.Kapıdan içeriye girdiğim andan itibaren annesi sanarak koşup gelen ağlayarak sen benim annemmisin beni burdan götür diyen çocukların halleri beni çok üzüyor.Sonuç olarak oradaki yavruların bazıları anne ve babalarının tanımıyorlar.
Oradaki çocukların bir kısmı modern çağa ayak uydurmak adı altında unutulan örf ve adetlerimizin sonucu yaşanan çarpık ilişkilerin birer meyvesi.Ve hiç kimsenin yaşayacağı geçici bir zevk uğruna bir çocuğu sevgisizliğe mahkum etmeye hakkı olmadığını düşünüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder