Yahu Ahmet Efendide Mezar Soyardıda Hiç Olmazsa Kazık Çakmazdı FIKRA

Köyün birinde bir mezar soyguncusu varmış. Cenaze gömüldükten bir gün sonra mezara bir bakarlarmış ki; mezar soyulmuş, bütün ziynet eşyaları çalınmış. Köylü bu mezar soyguncusunu bilirmiş bilmesine de bir türlü yakalayamazmış. Gel zaman, git zaman bu böyle sürüp giderken mezar soyguncusu ölüm döşeğine düşmüş ve oğlunu çağırarak itirafta bulunmuş:
-Bak oğlum, ben bu güne kadar sizin rızkınızı mezar soyarak çıkardım. Şimdi ölüp gidiyorum. Arkamdan tüm köylü bayram yapacak. Bir kişi bile "Allah rahmet eylesin." demeyecek. "Oh be, öldü de kurtulduk!" diyecekler.
Bu olay oğlanın çok gücüne gitmiş. Babasına demiş ki:
-Baba, sana söz veriyorum herkes arkandan rahmet okuyacak.
Mezar soyguncusu ölünce, bütün köylü bayram etmeye başlamış. Birkaç gün sonra köyde yine bir cenaze, ama köylünün içi rahat. Cenaze tüm ziynetiyle beraber gömülmüş. Bir gün sonra mezarlığa gidildiğinde oda ne? Mezar yine soyulmuş ve eskisinden farklı olarak cenazenin kıçına koca bir kazık çakılmış. Köylüler bunu görünce, şöyle demişler:
-Yahu, Allah Rahmet eylesin Ahmet Efendi de mezar soyardı, ama hiç olmazsa kazık çakmazdı!