Herkesin işine geldiği kadar varmışım,ötesi kımsede yokmuşum.istiyeni
güneş gibi ısıtmışım da, bi kendime kara bulutmuşum... gündüzleri
hayatla, geceleri kendi yalnızlığımla boğulmuşum. sırtını dönmüş yanımda
var bildiklerim,hüznüme sarılıp uyumuşum.dilime sağır
olanlardan,yüreğime ağır gelenlerden yorulmuşum. adına dünya demiş
sabredişim.
bir parça huzur isterken şu hayatta. bin parçaya bölünüp içinde kaybolmuşum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder